از كسي نمي پرسند چه هنگام ميتواند خدانگهدار بگويد
از عادات انسانيش نمي پرسند
از خويشتنش نمي پرسند
زماني به ناگاه بايد با آن رو در روي در آيد ، تاب آرد ، بپذيرد ؛
وداع را ، درد مرگ را ، �رو ريختن را
تا ديگر بار بتواند كه برخيزد
..................................................
خدانگهدار

همه چيز رو سوزوندم ؛ تمام خاطراتم رو، حتي خودم رو هم سوزوندم
حالا يك چيز برام باقي مونده : سال 81 ، خاطراتش و مهمترين و بهترين ؛ تويي كه دوستت دارم
..................................................
راهي تا پايان باقي نمونده
دارم به لحظه هاي آخر نزديك مي شم
..................................................
با خود و�ادار مي مانم آيا
يا راهي سهل تر اختيار خواهم كرد؟

بي تو تنهاي تنهام
سكوتي بر لبانم گشته پيدا
بدون تو هيچ هستم
ندارم من اميدي به �ردا
شبم تاريك و سرده
دلم بي تو به غمها خو كرده
براي عاشقي چون من
سكوتي اينچنين آواز مرگه

عشق من ...
بيا برگرد دوباره
كه چشمام هنوز در انتظاره
براي ديدن تو دلم چه شوقي داره
تو شبهام تويي تنها ستاره

شهرزاد گل من
گل خوشگل من
به عشقت اسيرم
بي تو من مي ميرم
با تو پروانه مي شم
با تو ا�سانه مي شم
اگه باشي كنارم
به شكوه بهارم

با خود و�ادار مي مانم آيا ؟

شبنم و برگها يخ زده است و آرزوهاي من نيز
ابرهاي بر� زا بر آسمان در هم مي پيچد
باد مي وزد و تو�ان در مي رسد
زخمهاي من مي رسد
..................................................
پس از س�رهاي بسيار
و عبور از �راز و �رود امواج اين درياي تو�ان خيز
برآنم كه در كنار تو ...
لنگر ا�كنم
بادبان برچينم
پارو وانهم
سكان رها كنم
به خلوت لنگرگاهت درآيم
در كنارت پهلو گيرم
آغوشت را بازيابم
استواري امن زمين را زير پاي خويش

بهار حضور توست ، بودن توست

ما ز �لك بوده ايم
يار ملك بوده ايم
باز همان جا رويم
جمله كه آن شهر ماست

ما ز �لك برتريم
وز ملك ا�زونتريم
زين دو چرا نگذريم
منزل ما كبرياست
...................................................
رنچ گنج آمد
كه رحمتها در اوست
مغز تازه گشت
چو بخراشيد پوست
همره غم باش
با وحشت بساز
مي طلب در مرگ خود
عمر دراز
گريه و درد و غم و زاري خود
شادماني دان به بيداري خود

دوستي كي آخر آمد دوستداران را چه شد

عقل پرسيد
كه دشوارتر از مردن چيست
عشق �رمود
�راق از همه دشوارتر است
..................................................
قايقي خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از اين شهر غريب
كه در آن هيچكسي نيست كه در بيشهء عشق
قهرمانان را بيدار كند

قايق از تور تهي
و دل از آرزوي مرواريد
همچنان خواهم راند
نه به آبي ها دل خواهم بست
نه به دريا پرياني كه سر از آب بدر مي آرند
و در آن تابش تنهايي ماهي گيران
مي �شانند �سون از سر گيسوهاشان

همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
دور بايد شد ، دور
مرد آن شهر اساطير نداشت
زن آن شهر به سرشاري يك خوشهء انگور نبود
هيچ آيينهء تالاري ، سرخوشي ها را تكرار نكرد
چاله آبي حتي ، مشعلي را ننمود
دور بايد شد ، دور
شب سرودش را خواند
نوبت پنجره هاست

همچنان خواهم خواند
همچنان خواهم راند

پشت درياها شهري ست
كه در آن پنجره ها رو به تجلي باز است
بام ها جاي كبوترهايي ست ، كه به �وارهء هوش بشري مي نگرند
دست هر كودك ده سالهء شهر ، شاخهء معر�تي ست
مردم شهر به يك چينه چنان مينگرند
كه به يك شعله ، به يك خواب لطي�
خاك موسيقي احساس ترا مي شنود
و صداي پر مرغان اساطير ، مي آيد در باد

پشت درياها شهري ست
كه در آن وسعت خورشيد به اندازهء چشمان سحرخيزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشني اند

پشت درياها شهري ست
قايقي بايد ساخت

ميخواهم آب شوم در گسترهء ا�ق
آنجا كه دريا به آخر مي رسد
و آسمان آغاز مي شود